Συνυπαιτιότητα του οδηγού μηχανής που δεν φορούσε κράνος

Από τη διάταξη του άρθρου 300 ΑΚ, η οποία εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση ζημίας,συνεπώς, και από αδικοπραξία, κατά τις διατάξεις των άρθρων 914 επ. ΑΚ, στις οποίες μπορεί να θεμελιωθεί και η ευθύνη για τη ζημία, που προκαλείται κατά τη λειτουργία του αυτοκινήτου, προκύπτει, ότι, όταν στη γένεση ή στην έκταση της ζημίας συντέλεσε και πταίσμα του ζημιωθέντος, το δικαστήριο της ουσίας μπορεί, κατά την ελεύθερη κρίση του, αφού σταθμίσει τις περιστάσεις και ιδιαίτερα το βαθμό του πταίσματος του ζημιωθέντος στην πρόκληση του ατυχήματος ή στην έκταση της σωματικής του βλάβης, να μην επιδικάσει αποζημίωση, ή να μειώσει το ποσό αυτής. Η παράλειψη του παθόντος, οδηγού μοτοποδηλάτου να φοράει κράνος, όπως επιβάλλεται από τις διατάξεις του άρθρου 101 παρ. 2 του Ν. 2696/1999, (Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας), θεμελιώνει συντρέχον αυτού πταίσμα, εφόσον συνδέεται αιτιωδώς με τις προκληθείσες σωματικές κακώσεις του. Στην παραπάνω περίπτωση, το δικαστήριο καθορίζει το ύψος του ποσοστού της συνυπαιτιότητας του οδηγού του μοτοποδηλάτου στην έκταση της σωματικής του βλάβης (ΑΠ 632/2010). Η παράλειψή του οδηγού του μοτοποδηλάτου να φορέσει κράνος ναι μεν  δεν συντελεί  στην πρόκληση του ατυχήματος, συντελεί  όμως αιτιωδώς στην έκταση της σωματικής του βλάβης, ειδικά στην περίπτωση που ο τραυματισμός του εντοπίζεται στο κεφάλι, αφού κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, ο τραυματισμός του οδηγού που φοράει κράνος  είναι οπωσδήποτε μικρότερης έκτασης και λιγότερο σοβαρός από εκείνον που δεν φοράει. Αντιθέτως, αν από το είδος και τον τρόπο επελεύσεως των σωματικών κακώσεων του οδηγού του μοτοποδηλάτου η χρήση του προστατευτικού κράνους δεν ήταν ικανή να αποτρέψει το αποτέλεσμα του σοβαρού τραυματισμού ή του θανάτου, τότε λείπει η αναγκαίως απαιτούμενη αιτιώδης συνάφεια και η παράλειψη της χρήσης του κράνους δεν μπορεί να θεμελιώσει συνυπαιτιότητά του (ΑΠ 1741/2011). Βάσει των ανωτέρω, σημαντικό στοιχείο για τον καταλογισμό συντρέχοντος πταίσματος του οδηγού του δικύκλου που δεν φορούσε κράνος στην πρόκληση των σωματικών ζημίων που υπέστη, είναι το σημείο ή τα σημεία του σώματος στα οποία τραυματίστηκε.  Παραδείγματος χάριν , δεν υπάρχει συντρέχον πταίσμα του οδηγού του μοτοποδηλάτου που δεν φορούσε κράνος, όταν ο τελευταίος έχει υποστεί σωματικές βλάβες των κάτω άκρων αφού κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας ακόμη και αν  φορούσε κράνος, δεν σημαίνει ότι δεν θα τραυματιζόταν στα κάτω άκρα. Επίσης έχει κριθεί νομολογιακά ότι δεν υπάρχει συντρέχον πταίσμα του οδηγού του δικύκλου που δεν φορούσε κράνος, όταν δεν αποδεικνύεται ότι η χρήση του προστατευτικού κράνους θα ήταν ικανή να αποτρέψει το θανατηφόρο αποτέλεσμα ενόψει του είδους και της έκτασης των σωματικών κακώσεων . Πιο συγκεκριμένα αν από το είδος και τον τρόπο επελεύσεως των σωματικών κακώσεων του θανόντος η χρήση του προστατευτικού κράνους δεν ήταν ικανή να αποτρέψει το αποτέλεσμα του θανάτου γιατί άλλη σοβαρή σωματική κάκωση στην κοιλία ή στο θώρακα επέφερε το θάνατο, τότε λείπει η αναγκαίως απαιτούμενη αιτιώδης συνάφεια και η παράλειψη της χρήσης του κράνους δεν μπορεί να θεμελιώσει συνυπαιτιότητά του. (ΑΠ 1741/2011). Σημειωτέον ότι τα ως άνω εφαρμόζονται και για τον  συνεπιβάτη του δικύκλου που κατά την διάρκεια του ατυχήματος δεν φορούσε προστατευτικό κράνος και τραυματίστηκε ή ακόμη χειρότερα θανατώθηκε .